Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Ένα ακόμα λάθος-Άλλη μια χαμένη ευκαιρία

Για κείνον που παρακολουθεί την πορεία της αριστεράς στη χώρα μας εύκολα αντιλαμβάνεται πως η σημερινή της διάσπαση είναι μια ακόμα χαμένη ευκαιρία για το άπλωμά της επιρροής της στον πλατύ κόσμο, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η αρχή των χαμένων ευκαιριών ξεκίνησε με την λάθος εκτίμηση του συσχετισμού δυνάμεων και την έναρξη του εμφυλίου με το προδιαγραμμένο οικτρό τέλος.
Η πορεία των λαθών συνεχίστηκε με την αποχή από τις εκλογές του ΄46, τη διάσπαση του ΄68, για να φτάσουμε στο σήμερα όπου ένας ενιαίος και δυναμικός συνασπισμός δυνάμεων της αριστεράς αναπτέρωσε τις ελπίδες όλων των απογοητευμένων φίλων και οπαδών της.
Είναι τόσο χοντροκομμένη αυτή η σημερινή διάσπαση του ενιαίου συνασπισμού που αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για βλάκες που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους ή για μωροφιλόδοξους που δεν αναγνωρίζουν ικανότητες ηγέτη σε κανέναν πλην του εαυτού τους. Την περίπτωση να πρόκειται για χαφιέδες που εκτελούν ¨διατεταγμένη υπηρεσία¨ την απορρίπτω, γιατί αυτό παραπέμπει σε άλλες εποχές όπου η πρακτορολογία και ο χαφιεδισμός ήταν στην ημερήσια διάταξη…
Ποια μεγαλύτερη ευκαιρία θα μπορούσε να δοθεί στην αριστερά από όσο αυτή που παρουσιάστηκε σήμερα, με το μνημόνιο, που ανάγκασε τους δυό εταίρους του δικομματισμού να ξεμείνουν από επιχειρήματα και να τραυλίζουν τα χιλιοειπωμένα τους συνθήματα, που όταν δεν μας προκαλούν την οργή μάς χαρίζουν άφθονο γέλιο;


Επειδή όμως η αισιοδοξία από τον κόσμο της αριστεράς δεν λείπει, δεν παύει να ελπίζει πως το λάθος αυτών των αυτοδιοικητικών εκλογών θα είναι το τελευταίο και πως στις επόμενες βουλευτικές εκλογές οι σκόρπιες δυνάμεις της θα ενωθούν, για να κάνουν τη θεωρία πράξη.
Αν αυτό δεν συμβεί ούτε και τότε θα σημαίνει όχι ότι δεν θέλουν, ούτε το ότι δεν μπορούν, αλλά ότι δεν υπάρχει όραμα.
Κι όταν δεν υπάρχει όραμα αυτό που απομένει είναι τα κούφια λόγια, οι ¨έξυπνες¨ ατάκες και τα ¨επαναστατικά τσιτάτα¨.
Με αυτά τα ¨προσόντα¨, όμως, το μόνο που μπορείς να εισπράξεις από τον κόσμο είναι τα ειρωνικά σχόλια, στην καλύτερη ή κανα γιαούρτι στη χειρότερη…

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Χαιρετίσματα...

Πήγα σον οδοντίατρο για καθάρισμα δοντιών.

Χρόνια πελάτης του συγκεκριμένου και αν και  Πασόκος του συγχωρώ το ¨ελάττωμα¨ επειδή είναι καλός στη δουλειά του.
Μιλήσαμε για το μνημόνιο, για τους ξένους που κάνουν κουμάντο στη χώρα μας, για την ανεργία, για τη φτώχεια για την πείνα, και αφού συμφωνήσαμε πως τα πράματα δεν πάνε γενικώς καλά, τον ρώτησα τη θέλει για τη δουλειά του.
-Εξήντα ευρώ, μου είπε.
Του τάδωσα, τον ευχαρίστησα, τον χαιρέτησα και έφυγα.
Απόδειξη;
Όχι, δεν μου έδωσε κι εγώ ντράπηκα να του ζητήσω.
Αν έτσι συμπεριφέρονται οι Πασόκοι εύκολα φαντάζεται κανείς τι κάνουν οι άλλοι…
Το ωραίο είναι που μου είπε ότι κατεβαίνει και υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο με τη σημαία του ΠΑΣΟΚ και θέλει την ψήφο μου στο δεύτερο γύρο-για τον πρώτο μου…επιτρέπει να ψηφίσω τον υποψήφιο του ΣΥΝ.
Σκέφτηκα να του πω ότι και δέκα γύρους να είχαμε, ψήφο από μένα δεν θάπαιρνε.
Δεν του το είπα, γιατί τον επόμενο μήνα θα ξαναπάπάω για ένα σφραγισματάκι και φοβήθηκα μη θυμηθεί την άρνησή μου και ξεχάσει να μου κάνει νάρκωση!
Αυτά, κι άμα αποκτήσουμε εμείς συνείδηση υπεύθυνου πολίτη εμένα να με χαι…ρετίσετε.

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Ειναι η βουλή μπορντέλο;

Ένα πράμα που δεν μπορώ να συγχωρήσω σε φίλους γνωστούς και άγνωστους δημοκρατικούς πολίτες είναι όταν, παρασυρμένοι από την αγανάκτησή τους, αποκαλούν ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς ψεύτες, κλέφτες, ανίκανους και απατεώνες. Το λέω στον κύκλο μου και δεν παύω να το λέω όπου κι όποτε μου δίνεται η ευκαιρία: μόνο οι ιδεολογικά ακραίοι ¨δικαιούνται¨ να αποκαλούν και να βάζουν την ίδια ταμπέλα σε ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς και τα κόμματα.
Πάνω εκεί στηρίχτηκε και η χούντα και μας έκατσε εφτά χρόνια στο σβέρκο.
Μεταξύ μας, καλύτερα ένας ψεύτης πολιτικός παρά ένας καραβανάς…
Τον ψεύτη, τον ανίκανο, τον απατεώνα πολιτικό, ακόμα και έναν ηλίθιο πρωθυπουργό, έχεις τη δυνατότητα να τον στείλεις σπίτι του, τον παλιάνθρωπο-εγκληματία καραβανά, πως θα τον στείλεις στον αγύριστο; Το σλόγκαν: αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα τις είχαν βγάλει παράνομες, μόνο σαν εξυπνακίστικο και ξεπερασμένο σύνθημα μπορεί να ακουστεί.
Αν οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα τότε τι είναι αυτό που θα μπορούσε να τα αλλάξει;
Οι επαναστάσεις;
Τις είδαμε κι αυτές.
Εβδομήντα χρόνια σοβιετικής εξουσίας και δεν βρέθηκαν άνθρωποι να στηρίξουν το σύστημα, όταν αυτό κατέρρεε σαν πύργος από χαρτόνι…
Πενήντα χρόνια στην εξουσία η επανάσταση του Κάστρο στην Κούβα και αρχίζει κι αυτή να φυλλοροεί, αφού δεν κατάφερε να κάνει το όραμα πραγματικότητα.
Μένει η Βόρεια Κορέα να στηρίζει τις…ιδέες της επανάστασης, αλλά αυτό το σύστημα διακυβέρνησης έχει σχέση με το σοσιαλισμό όσο η σημερινή Κίνα με τον κομμουνισμό…
Για να μη μηδενίσω όμως το ρόλο των επαναστάσεων, δέχομαι ότι αυτές είναι αναγκαίες όταν ο τύραννος χωρίς την έγκριση του λαού καταλαμβάνει την εξουσία και μιλάει γιαυτόν (το λαό) χωρίς αυτόν.
Το κακό, βέβαια, είναι πως οι περισσότεροι από όσους σήμερα καταφέρονται κατά των πολιτικών και της βουλής, αποκαλώντας την μπορντέλο που πρέπει να καεί, όταν (κούφια η ώρα) έρθουν οι καραβανάδες θα λουφάξουν, νοσταλγώντας ακόμα και τον κουρασμένο της Ραφήνας. Μη σου πω δηλαδή ότι θα θεωρούν και τη σημερινή κυβέρνηση του μνημονίου, με τον αχαρακτήριστο πρωθυπουργό, σαν το απόλυτο του σοσιαλισμού!