Σάββατο 24 Απριλίου 2010

ΟΙ 300 ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

Όταν ακούω από κάποιον να αναφέρεται απαξιωτικά στους 300 της βουλής, ξέρω ότι θα πρόκειται είτε για οπαδό της ακροδεξιάς είτε για απολιτικό τιποτόφρονα ατομιστή. Τελευταία φορά που μου μίλησε κάποιος για τους ¨300 της βουλής, που θέλουν όλοι κρέμασμα¨, ήταν πριν από μια εβδομάδα από τον οφθαλμίατρό μου , τον οποίο γνωρίζω πάνω από μια δεκαετία, και που ποτέ στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων δεν μου έδωσε απόδειξη!
Η ισοπέδωση, γενικά, δεν είναι εργαλείο που σε βοηθάει να βγάλεις σωστά συμπεράσματα.
Αυτό που ακούγεται σήμερα για τους ¨300 ανίκανους¨ που μας οδήγησαν στις αγκάλες του ΔΝΤ, δεν έχει καμιά σχέση με την αλήθεια και μάλλον το διασπείρουν οι προπαγανδιστές του ατομισμού και του υπολανθάνοντα φασισμού.
Σε τι δηλαδή ευθύνονται οι βουλευτές της αριστεράς για το σημερινό μας χάλι ώστε να συμπεριλαμβάνονται στους υπόλοιπους που άσκησαν και ασκούν εξουσία;
Εντάξει, μπορείς να τους κατηγορήσεις για ανικανότητα στο να διαμορφώσουν ένα ενιαίο σχήμα που θα εμπνέει σεβασμό και εμπιστοσύνη για διεκδίκηση της εξουσίας, αλλά μέχρις εκεί.
Τη μεγάλη ευθύνη, δεν την έχουν οι ¨300 άχρηστοι¨ αλλά τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων, που όταν τα κόμματα της αριστεράς τους ζητάνε την ψήφο τους εκείνοι επιλέγουν κάθε φορά των έναν εκ των δυο μονομάχων της εξουσίας, για να βγουν την επομένη να βρίζουν όχι μόνο αυτούς που ψήφισαν, αλλά τα ¨300 καθάρματα της βουλής¨.
Τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων, που αρέσκονται να τους χαϊδεύουν τ΄ αυτιά αποκαλώντας τους από τα προεκλογικά μπαλκόνια ¨κυρίαρχο λαό¨ και που δεν αποφασίζουν κάποια στιγμή να τιμωρήσουν, με την άρνηση της ψήφου τους, όλους αυτούς τους πραγματικά ψεύτες και κλέφτες που μια ζωή τον κοροϊδεύουν.
Τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων, που μάλλον βολεύονται με αυτή την εναλλαγή του δικομματισμού στην εξουσία, επειδή μπορούν στη συνέχεια τη δικιά του ανικανότητα να τη φορτώνουν σε άλλους…ανίκανους!

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Στους χαλεπους καιρούς





Όταν η χούντα κατέλαβε την εξουσία, εγώ είχα πέντε μήνες απολυμένος από το στρατό ύστερα από 26 μήνες θητείας, εκ των οποίων τους 22 στον Έβρο.
Βρισκόμουν στα Γιάννενα κάνοντας διάφορες δουλειές του ποδαριού ενώ παράλληλα έψαχνα για μια σταθερή δουλειά ώστε να μη φύγω για την Αθήνα, όπου ζούσα από τα δεκατρία μου χρόνια μέχρι που πήγα φαντάρος.
Βγαίνοντας το πρωί της 21ης του Απρίλη από το σπίτι για να πάω στη δουλειά, αντίκρισα το αποκρουστικό θέαμα των τανκ που διέσχιζαν τους δρόμους και τους φαντάρους να περιπολούν πάνοπλοι. Η σκέψη μου εκείνη τη στιγμή ήταν παγωμένη και στο μυαλό μου στριφογύριζε η απορία, για το πως ο κόσμος γύρω κυκλοφορούσε αδιάφορα σαν να μη συνέβαινε τίποτα!
(Την ίδια απορία με μένα, φαντάζομαι πως θα την είχαν πολλοί και γιαυτό η χούντα μας σβερκώθηκε για εφτά χρόνια, αφού όλοι περίμεναν από τους ¨άλλους¨ να κάνουν κάτι)!
Με το πέρασμα της μέρας και εν μέσω κλαρίνων και ταμπούρλων, άκουγα από το ραδιόφωνο για τις συλλήψεις των ηγετών της αριστεράς και των οπαδών της. Έμαθα και για τις συλλήψεις των συγχωριανών μου που ήταν γνωστοί για τα φρονήματά τους και πικράθηκα. Αμυδρά πέρασε από το νου μου πως αν βρισκόμουν στο χωριό, ίσως να είχαν συλλάβει και μένα. Στη συνέχεια έβγαλα από τη σκέψη μου κάθε τέτοια ιδέα, λέγοντας, <<σιγά μην ασχοληθούν με μένα, που η όλη μου συμμετοχή στην αριστερά ήταν η οργάνωσή μου στους Λαμπράκηδες και το διάβασμα της ΑΥΓΗΣ>>.
Θαρρούσα πως όλοι οι άλλοι που είχαν συλληφθεί θα είχαν σκοτώσει, τουλάχιστον, καμιά δεκαριά φασίστες ο καθένας στα χρόνια της δράσης τους!
Λόγω του νεαρού της ηλικίας μου αγνοούσα ότι για τα γελοία αυτά υποκείμενα, κάθε φωνή που ακουγόταν και ξεχώριζε απ΄ το κοπάδι, ήταν φωνή επικίνδυνη και ανατρεπτική για το σύστημα.
Μπήκε ο Μάης και όλα φαινόταν ήσυχα όσο αφορά τις συλλήψεις αλλά φυλάγοντας τα ρούχα μου, για ναχω τα μισά, αποφάσισα να φύγω για την Αθήνα μέχρι να ¨δω τι θα γίνει¨.
Άφησα τη δουλειά μου και πήγα στο χωριό να αποχαιρετίσω τη μάνα, τους γνωστούς και τους φίλους, με τους οποίους το βράδυ τα ήπιαμε στο καφενείο του χωριού.
Γύρω στις 11 το διαλύσαμε και πήγα για ύπνο.
Δεν είχε χαράξει ακόμα και ξύπνησα από ένα δυνατό θόρυβο. Ανοίγω τα μάτια και μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει, βλέπω σκυμμένο πάνω από το κρεβάτι μου έναν φαντάρο να με σημαδεύει με ένα τουφέκι και να ουρλιάζει!
Εκείνη τη στιγμή, μετά το πρώτο ξάφνιασμα και την τρομάρα, στο μυαλό μου ήρθε το γεγονός ότι δεν μπορούσα να σηκωθώ και να ντυθώ μπροστά τους και είπα στον επικεφαλής να βγουν από το δωμάτιο για να ντυθώ και στη συνέχεια να τους ακολουθήσω. Εκείνος μου είπε αγριεμένος να σηκωθώ και να ντυθώ γιατί: <<άντρες είμαστε κι εμείς ρε μαλακισμένο, εκτός κι αν εσύ δεν είσαι άντρας>>!
Ο λόγος που ντρεπόμουν να σηκωθώ και να ντυθώ μπροστά τους, δεν ήταν βέβαια το ότι δεν ήμουν άντρας, αλλά τα δύο μπαλώματα που είχα στο σώβρακο και που ήταν (και τα δύο!) διαφορετικού χρώματος από το ίδιο το εσώρουχο! Φορούσα στην ουσία τρίχρωμο σώβρακο! Και ναι μεν σήμερα κάποιος που φορά τρίχρωμο σώβρακο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ακολουθεί τη μόδα, τότε όμως χωρίς αμφιβολία σήμαινε απέραντη φτώχεια!
Βλέποντας ότι τα ανθρωπόμορφα κτήνη επέμεναν, σηκώθηκα, ντύθηκα και τους ακολούθησα. Αφού μου πέρασαν χειροπέδες, με έβαλαν στη μέση περί τούς δέκα, στρατιώτες, ΤΕΑτζήδες και χωροφύλακες και με οδήγησαν στην πλατεία του χωριού όπου μαζί με κάμποσους συγχωριανούς ακόμα, με επιβίβασαν σε ένα στρατιωτικό φορτηγό που ξεκίνησε προς άγνωστη κατεύθυνση.
Κοιτάζοντας τους συγκρατούμενούς μου, που όλοι τους είχαν τα διπλάσια, και βαλε, από μένα χρόνια, πρόσεξα πως ο μόνος που είχε χειροπέδες, ήμουν εγώ.
<<Μωρέ μπράβο-μονολόγησα-τόσο σπουδαίος και επικίνδυνος κομμουνιστής ήμουν και δεν το ήξερα>>!..
Τώρα που η απόσταση από τα γεγονότα είναι τόσο μεγάλη και σκεπτόμενος τα όσα ακολούθησαν την υπόλοιπη ζωή μου, με βεβαιότητα μπορώ να πω πως η πορεία μου θα ήταν εντελώς διαφορετική αν δεν με είχαν συλλάβει τότε. Και πρώτα απ' όλα δεν θα έφευγα για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα.
Μπορεί και να μην γινόμουν κομματικό μέλος του ΚΚΕ, ίσως να μην ήμουν ούτε καν οπαδός…
Δεν τους το συγχώρησα όμως ποτέ το ότι με συνέλαβαν για κάτι που δεν ένιωθα ότι ήμουν. Δεν τους συγχώρησα τις δώδεκα μέρες κράτησής μου στις φυλακές της Κέρκυρας .
Δεν τους συγχώρησα την ¨δήλωση μετανοίας¨ που με ανάγκασαν να υπογράψω για να με αφήσουν ελεύθερο. Ορκίστηκα να γίνω αυτός που έλεγαν πως ήμουν, όταν: δεν μου έδιναν το ¨πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων¨ προκειμένου να εργαστώ, όταν μπουκάριζαν στο σπίτι μου απροειδοποίητα μέρα νύχτα για ''έλεγχο'', όταν κάθε τρεις και λίγο με καλούσαν στο τμήμα ''δι υπόθεσίν μου''...
Ναι, σίγουρα άλλους δρόμους θα είχα ακολουθήσει. Μπορεί να ήμουν καλύτερα, μπορεί και χειρότερα. Ποιος ξέρει...
Σήμερα, που η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε σαν πύργος από χαρτόνι, και που χωρίς να ανοίξει μύτη η απέραντη σοσιαλιστική αυτοκρατορία πέρασε στον καπιταλισμό, σήμερα που οι ιδέες έχασαν το νόημά τους και που ο καθένας δηλώνει και είναι ό,τι θέλει, όλα αυτά μου φαντάζουν τουλάχιστον γελοία! Τα χρόνια όμως εκείνα που ο φανατισμός ήταν ιδεολογία και ο ετσιθελισμός της εξουσίας για τους πολλούς φάνταζε κάτι αυτονόητο, χρειαζόταν κότσια όχι να είσαι, αλλά απλά και μόνο να δηλώνεις τη συμπάθειά σου στην αριστερά. Αυτό που ακριβώς ήμουν εγώ δηλαδή. Μου άρεσε ο ανατρεπτικός λόγος, αλλά ποτέ δεν θα ήθελα να ζήσω σε χώρα του `υπαρκτού`. Επειδή είχα μεγαλώσει σε ¨παιδόπολη¨ * αντιπαθούσα τις `κολεκτίβες`, που στο μυαλό μου φάνταζαν κάτι σαν τη ζωή του ιδρύματος. Βέβαια, συντηρητική ιδεολογία δεν θα ακολουθούσα ποτέ, αλλά και η ιδεολογία του `κοπαδιού` δεν μου ταίριαζε. Αφού όμως μου είπαν ότι είμαι κομμουνιστής και με συνέλαβαν σαν τέτοιο, είπα στη συνέχεια να μην τους χαλάσω το χατίρι!
Σήμερα δεν ανήκω οργανωτικά στο ΚΚΕ, ανήκω όμως και παραμένω στην αριστερά.
Ποια αριστερά;
Στην αριστερά που θα δημιουργηθεί λίγο δεξιότερα από το ΚΚΕ και ένα κλικ αριστερότερα του ΣΥΝ.
Στην ενωμένη και μεγάλη αριστερά, δηλαδή, και όχι στα γραφικά μορφώματα.
* οι παιδοπόλεις ήταν τα ιδρύματα της ¨Βασιλικής Πρόνοιας¨ που στέγαζαν τα ορφανά του εμφυλίου.
Ο πατέρας μου (τον οποίο δεν γνώρισα) ήταν από τη μεριά των ηττημένων και κάπου σε κάποια μάχη σκοτώθηκε χωρίς ποτέ να μάθουμε πως και που και χωρίς να βρεθεί ποτέ το πτώμα του…

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Αν η γριά δεν θέλει;

Αυτοί οι ¨επαναστάτες¨ που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο χωρίς να ρωτάνε τον κόσμο αν θέλει να αλλάξει, μου θυμίζουν τη γριά που δυό πρόσκοποι θέλησαν να την περάσουν στο απέναντι πεζοδρόμιο, προκειμένου να κάνουν μια καλή πράξη, χωρίς η γριά να θέλει να περάσει απέναντι!
Από όσο μπορώ να θυμάμαι, ποτέ και πουθενά στον κόσμο η ιστορία δεν άλλαξε με πράξης βίας από διάφορες ομάδες που αυτοχρίζονται επαναστατικές. Η οργανωμένη πάλη ενός λαού, μόνο αυτή μπορεί και είναι ικανή να γκρεμίσει ένα άδικο σύστημα. Όσο ένας λαός δεν ξεσηκώνεται για να κάνει κάτι τέτοιο σημαίνει πως δεν θεωρεί τόσο άδικο το σύστημα ώστε να αναγκαστεί να πάρει τα όπλα.
Όταν με όλα αυτά τα ακραία αντιλαϊκά μέτρα, το ΠΑΣΟΚ και ο ΓΑΠ στις δημοσκοπήσεις κρίνονται σαν οι πιο κατάλληλοι να μας κυβερνήσουν, αυτό που μπορείς να πεις στους συλληφθέντες του ¨Επαναστατικού Αγώνα¨ είναι: που πας ρε Καραμήτρο!
Για να μη πούμε και το άλλο: ασχολούμαστε όλοι με τις ¨γιάφκες των επαναστατών¨, και τα οικονομικά μέτρα που μας επιβάλλουν έρχονται σε δεύτερη μοίρα, μέχρι που είναι να αναρωτιέται κανείς μήπως και δεν πρόκειται για ¨λαϊκούς επαναστάτες¨ αλλά για ένα τμήμα της ασφάλειας που επιστρατεύεται σε δύσκολους καιρούς…


Τρίτη 13 Απριλίου 2010

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΑΠΑΝΗ

Κηδεύτηκε σήμερα ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΑΠΑΝΗ στο πρώτο νεκροταφείο ο Αλέκος Τζανετάκος.
Δημοσία Δαπάνη. Γιατί;
Από όσο ξέρω, της τιμής αυτής δικαιούνται όσοι πρόσφεραν στο λαό, στην πατρίδα, στο έθνος, εξαιρετικές υπηρεσίες.
Μήπως έχασα επεισόδια;
Ποιες ακριβώς είναι οι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ υπηρεσίες που πρόσφερε ο εν λόγω; Σε ταινίες της πλάκας συμμετείχε με κύριο ρόλο αυτόν του καρπαζοεισπράκτορα.
Δε λέω, καλός ηθοποιός ήταν, αλλά σε καιρούς τόσο δύσκολους άξιζε να διαθέσει το κράτος το όποιο ποσό για τον αγαπητό Α. Τζανετάκο;
Με αυτή τη φόρα που έχουν πάρει στο υπουργείο πολιτισμού (αν είναι αυτό αρμόδιο), δεν θα μου φανεί παράξενο να δω και την κηδεία του Πρέκα (καλά νάναι ο άνθρωπος), να γίνεται δημοσία δαπάνη.
Θάλεγα και για τη Τσούλια ότι δεν θα με παραξένευε μια ανάλογη κηδεία (χτύπα ξύλο, καλά νάναι η κοπέλα), αλλά αυτό θα ήταν εντελώς φυσιολογικό, αφού σε ένα κράτος αυνανιζόμενο, τι φυσιολογικότερο να τιμήσει στο πρόσωπό της τη μούσα του!

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Η εικόνα της αριστεράς

Η ΠΑΣΚΕ, η συνδικαλιστική παράταξη που πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ (για όσους δεν το γνωρίζουν), στο προηγούμενο Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) της ΓΣΕΕ κατείχε τις 21 από τις 45 έδρες.
Μετά το πέρας του τελευταίου, 34ου συνεδρίου, που πραγματοποιήθηκε στη Χαλκιδική, αύξησε κατά μια τις έδρες της!
Παραλίγο, δηλαδή, θα κατακτούσε την αυτοδυναμία, με εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική!!!
Το αποτέλεσμα αυτό στην ανώτερη εργατική συνομοσπονδία της χώρας, μας δίνει να καταλάβουμε πως τα όποια μέτρα της κυβέρνησης θα περάσουν χωρίς να ανοίξει μύτη.
Κι όχι μόνο αυτό, αφήνει και ίχνη υποψίας πως η πρόωρη καταφυγή στις κάλπες από τη ΝΔ ήταν μια στημένη ιστορία, αφού με ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στα ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ χέρια, θα είχε καεί το σύμπαν αν επιχειρούσε η ΔΕΞΙΑ να περάσει τέτοια πρωτοφανή αντιλαϊκά μέτρα.
Και η αριστερά;
Ποια αριστερά;
Το μεν ΚΚΕ κατέχει 9 έδρες στο ΔΣ της συνομοσπονδίας και 3 ο ΣΥΝ. Δεν λέω 12, επειδή αυτοί οι αριθμοί δεν αθροίζονται με τίποτα!
Δεν αθροίζονται, γιατί τα δυό αυτά σχήματα δεν φαίνεται να συγκλίνουν πουθενά στο πως, στο πότε, στο αν και με ποια μέσα μπορούν να αντιπαλέψουν τις επιλογές της ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ κυβέρνησης.
Και πρέπει να είναι αφελής κάποιος να πιστεύει ότι αυτοί οι δυο σχηματισμοί έχουν την ελάχιστη ιδεολογική σχέση μεταξύ τους.
Οι θέσεις του ΣΥΝ (που δεν είναι και ενιαίες), σε σχέση με αυτές του ΚΚΕ, γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι εντελώς αντίθετες. Οι μεν πιστεύουν στο θεσμό, οι δε αγωνίζονται να απεμπλακεί η χώρα από αυτόν-χωρίς όμως να μας λένε τι θα γίνει και πως θα πορευτούμε από κει κι ύστερα. Οι διαφορές βέβαια δεν εντοπίζονται μόνο στο επίπεδο της ΕΕ αλλά και σε πλείστα άλλα.
Και λοιπόν; έτσι θα περάσουν τα μέτρα;
Ναι, έτσι θα περάσουν. Με ¨άσφαιρα¨ πυρά από τις ελεγχόμενες από την κυβέρνηση συνδικαλιστικές ηγεσίες, με κανα γιαούρτι από κάποιους θερμόαιμους σε κάποιον εργατοπατέρα, με κάποιες μολότωφ και σπάσιμο βιτρινών από κάποιους αντεξουσιαστές και με τις ήρεμες-γραφικές παρελάσεις του ΠΑΜΕ…
Και θα περάσουν τα μέτρα με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας του λαού, γιατί αν η πλειοψηφία δεν το ήθελε, θα ψήφιζε με άλλα κριτήρια, τόσο στις βουλευτικές, όσο και στις εκλογές στα συνδικάτα.
Ο λαός όμως δεν εμπιστεύεται την αριστερά.
Και φυσικά, δεν φταίει ο λαός που της γυρίζει την πλάτη αλλά φταίει η αριστερά που δεν είναι ικανή να αλλάξει την ιδέα που έχει ο λαός για κείνη.
Με καταγγελίες και ρητορικά εφευρήματα του περασμένου αιώνα, δεν πείθεις κανέναν.
Καλά τα ιδεολογήματα αλλά υπάρχει κι η ζωή. Υπάρχει το σήμερα που απαιτεί λύσεις άμεσες και όχι ευχολόγια που παραπέμπουν στο μακρινό μέλλον.
Η ευκαιρία για την αριστερά είναι σήμερα, είναι τώρα. Αν δεν την αρπάξει, θα σημαίνει, όχι ότι δεν μπορεί, αλλά ότι δεν θέλει ευθύνες και βολεύεται στο ρόλο του…εισαγγελέα.
Ένα πρώτο βήμα, για να αλλάξει το όλο κλίμα και να μεταστραφεί ο λαός, θα ήταν να δει μια μεγάλη και ενωμένη αριστερά που θα προτείνει λύσεις ρεαλιστικές και όχι να ποντάρει στην εξαθλίωσή του, προκειμένου να αυξήσει τις δυνάμεις της.
Η σημερινή, όμως, εικόνα της αριστεράς μοιάζει με τα μικρά μπακάλικα που προσπαθούν να αντιπαρατεθούν στα σούπερ μάρκετ.
Εντάξει, δεν μπορεί η αριστερά να γίνει σούπερ μάρκετ, ας φροντίσει τουλάχιστον να μη θυμίζει συνοικιακό μπακάλικο!

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Αρχηγός κράτους!


Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο!
Όταν μια χώρα διαθέτει αυτό το τεράστιο αεροπλάνο για να μεταφέρει (με τιμές αρχηγού κράτους!!!) ένα γκαζοκάντηλο, δεν είναι να απορείς γιατί φτάσαμε, σαν χώρα, στο μη παρέκει.
Η όλη ιστορία φαντάζει ακόμα πιο γελοία με την γεμάτη συγκινητική κατάνυξη περιγραφή της δημοσιογράφου η οποία, πέραν των άλλων, μιλάει και για πλήθος κόσμου που προσέτρεξαν στην υποδοχή του…αρχηγού του κράτους, ενώ κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στη μεταδιδόμενη εικόνα.
Για να μη θεωρηθεί ότι προσβάλω το θρησκευτικό συναίσθημα όσων αγάλονται με παρόμοιες εικόνες, θέλω να πω ότι καλά κάνουν και αγάλονται αλλά να πληρώσουν αυτοί το λογαριασμό τέτοιων, και άλλων παρεμφερών εκδηλώσεων και όχι να ζητάνε και τη δική μου οικονομική συνεισφορά.
Και για να μην είμαι εντελώς έξω από το κλίμα των ημερών, εύχομαι χρόνια πολλά σε όσους δεν σπαταλάνε άσκοπα το χρόνο τους και στους υπόλοιπους, καλή ανάσταση από το βαθύ λήθαργο.