Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ

Πριν από κάνα μήνα αποχαιρέτησα και το Νικήτα, τον τελευταίο φίλο.

Έφυγε ξαφνικά κι αυτό ήταν καλό για κείνον, επειδή δεν έζησε τον εξευτελισμό  που επιφέρει ένας θάνατος μετά από μακρόχρονη ασθένεια, αλλά πολύ δυσάρεστο για τους συγγενείς και φίλους που τον έχασαν απροειδοποίητα.

Με το Νικήτα τις μόνες βαριές κουβέντες που ανταλλάξαμε ήταν όταν εγώ αποχώρησα από του ΚΚΕ για να ενταχτώ στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ το 1991 και κείνος παρέμεινε πιστός στα δικά του οράματα και τις ουτοπίες. Δεν κράτησε για πολύ αυτή η διένεξη αφού με το Νικήτα μας ένωναν πολλά περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο σε μια φιλία πάνω από σαράντα χρόνια.

Με το χαμό του Νικήτα κατάλαβα πόσο αληθινό ήταν εκείνο  που είχε πει ο Νίκος Δήμου πριν χρόνια. Στη ζωή, είχε γράψει κάπου ο Δήμου, αν καταφέρεις να  κάνεις ένα με δυο φίλους θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου πολύ τυχερό. Εγώ κατάφερα να κάνω τρεις φίλους οπότε ήμουν από τους τυχερούς…

Το θέμα είναι ότι και οι τρεις έφυγαν και οι μόνοι φίλοι που μου απόμειναν είναι οι ¨φίλοι¨ του διαδικτύου…

Κάπως έτσι, και αποχαιρετώντας τους φίλους, αρχίζω να ανησυχώ και για τη δική μου πορεία αφού αν μετρήσω τους πεθαμένους που γνωρίζω θα βγουν περισσότεροι από τους ζωντανούς!

Τους παρακάτω στίχους τους αφιερώνω στο φίλο μου το Νικήτα.

 

 
*** Κοίτα να δεις πως φύγανε και χάθηκαν οι φίλοι
φεγγάρι μεσ΄ το χάραμα ήλιος χλωμός στο δείλι
Μελαγχολώ και θλίβομαι στον κόσμο που μικραίνει
στο νου μου λίγοι οι ζωντανοί πολλοί οι πεθαμένοι
Δεν καρτερώ το θάνατο-θαρρώ πως δε θα σβήσω-
μα σ΄ ένα κόσμο άγνωστο  τι ωφελεί να ζήσω;
Απόμακρος κι απόμαχος περνώ κι αργοδιαβαίνω
ξυπνώ και ανασταίνομαι κοιμάμαι και πεθαίνω
Δεν κλαίω δεν πικραίνομαι το μπούσουλα δε χάνω
ξέρω, αφού γεννήθηκα μια μέρα θα πεθάνω
Για ένα κλαίω μοναχά  κι ένα μαράζι βάνω
που  πέθαναν  τα όνειρα προτού εγώ πεθάνω.

Καλή χρονιά σε όλους μας.