Θα
μπορούσε να ήταν ένα συναρπαστικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Αυτό είπα
τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου του Κουφοντίνα με τις 478 σελίδες.
Στη συνέχεια σκέφτηκα πως πρέπει να έχει κανείς αρχ,,,, για να παρατήσει μια ζωή γεμάτη υποσχέσεις για λαμπρή καριέρα και να περάσει στην παρανομία, με στόχο να κάνει αυτόν τον κόσμο καλύτερο για όλους.
Μετά σταμάτησα να σκέφτομαι και μονολόγησα: άξιζε τόσο κόπο, τόσες θυσίες, τόσο αίμα για κάτι που από την αρχή ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία;
Λέμε πως οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν δόθηκαν, αλλά στην περίπτωση της 17Ν χαμένος αγώνας ήταν και ο δικός τους κι αυτό φαινόταν από την αρχή. Όταν αγωνίζεσαι με κουκούλα και στο σκοτάδι είναι αδύνατο να βγεις στο τέλος νικητής, γιατί ο αγώνας σου, και αν ακόμα είναι δίκαιος, αφορά εσένα και μερικούς σαν κι εσένα, αφού το δίκιο σου το μετατρέπεις σε θέαμα και ιστορία για ρομαντικές προσεγγίσεις, τύπου Ρομπέν των δασών. Που βέβαια ο Ρομπέν των δασών στο τέλος εξόντωσε όλους τους κακούς, γιατί ακριβώς δεν φορούσε κουκούλα και τον αγώνα του τον έκανε κτήμα του λαού.
Πολλά με εντυπωσίασαν στην αφήγηση αλλά αυτό που μου έμεινε είναι ο διάλογος που έκανε ο Κουφοντίνας με κάποιον από τους συντρόφους του όταν άρχισαν οι συλλήψεις και όπου νάναι οι διωκτικές αρχές θα έφταναν και στα ίχνη του.
<<Τι σκέφτεσαι να κάνεις;>> τον ρώτησε ο άλλος.
Δεν του είπε ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ αλλά ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ κι αυτό τον πλήγωσε, γιατί είδε ξαφνικά πως το ΕΜΕΙΣ έγινε ξαφνικά ΕΓΩ και πώς το ¨όλοι για έναν και ένας για όλους¨ δεν ήταν παρά μια φράση από τους τρεις σωματοφύλακες του Δουμά, ενώ στη ζωή, ακόμα και για επαναστάτες, ισχύει το ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Συμπέρασμα;
Αν είναι να αλλάξει κάτι σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή αυτό θα γίνει μόνο με αγώνες μαζικούς και πάντα στο φως. Αν αυτό ίσχυε στη εποχή του Νταβέλη, ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα που το σύστημα είναι σε θέση να ελέγξει ακόμα και την ανάσα σου. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες που μπορείς να διαβάζεις σε βιβλία ή να βλέπεις σε ταινίες για να σπας τη μονοτονία του βίου σου ταξιδεύοντας σε κόσμους φανταστικούς…
Στη συνέχεια σκέφτηκα πως πρέπει να έχει κανείς αρχ,,,, για να παρατήσει μια ζωή γεμάτη υποσχέσεις για λαμπρή καριέρα και να περάσει στην παρανομία, με στόχο να κάνει αυτόν τον κόσμο καλύτερο για όλους.
Μετά σταμάτησα να σκέφτομαι και μονολόγησα: άξιζε τόσο κόπο, τόσες θυσίες, τόσο αίμα για κάτι που από την αρχή ήταν καταδικασμένο σε αποτυχία;
Λέμε πως οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν δόθηκαν, αλλά στην περίπτωση της 17Ν χαμένος αγώνας ήταν και ο δικός τους κι αυτό φαινόταν από την αρχή. Όταν αγωνίζεσαι με κουκούλα και στο σκοτάδι είναι αδύνατο να βγεις στο τέλος νικητής, γιατί ο αγώνας σου, και αν ακόμα είναι δίκαιος, αφορά εσένα και μερικούς σαν κι εσένα, αφού το δίκιο σου το μετατρέπεις σε θέαμα και ιστορία για ρομαντικές προσεγγίσεις, τύπου Ρομπέν των δασών. Που βέβαια ο Ρομπέν των δασών στο τέλος εξόντωσε όλους τους κακούς, γιατί ακριβώς δεν φορούσε κουκούλα και τον αγώνα του τον έκανε κτήμα του λαού.
Πολλά με εντυπωσίασαν στην αφήγηση αλλά αυτό που μου έμεινε είναι ο διάλογος που έκανε ο Κουφοντίνας με κάποιον από τους συντρόφους του όταν άρχισαν οι συλλήψεις και όπου νάναι οι διωκτικές αρχές θα έφταναν και στα ίχνη του.
<<Τι σκέφτεσαι να κάνεις;>> τον ρώτησε ο άλλος.
Δεν του είπε ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ αλλά ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ κι αυτό τον πλήγωσε, γιατί είδε ξαφνικά πως το ΕΜΕΙΣ έγινε ξαφνικά ΕΓΩ και πώς το ¨όλοι για έναν και ένας για όλους¨ δεν ήταν παρά μια φράση από τους τρεις σωματοφύλακες του Δουμά, ενώ στη ζωή, ακόμα και για επαναστάτες, ισχύει το ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Συμπέρασμα;
Αν είναι να αλλάξει κάτι σε αυτή τη ρημάδα τη ζωή αυτό θα γίνει μόνο με αγώνες μαζικούς και πάντα στο φως. Αν αυτό ίσχυε στη εποχή του Νταβέλη, ισχύει πολύ περισσότερο σήμερα που το σύστημα είναι σε θέση να ελέγξει ακόμα και την ανάσα σου. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες που μπορείς να διαβάζεις σε βιβλία ή να βλέπεις σε ταινίες για να σπας τη μονοτονία του βίου σου ταξιδεύοντας σε κόσμους φανταστικούς…