Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Έτσι θα σωθεί η χώρα

Το 33% του κόσμου στη χώρα μας είναι υπέρ της απελευθέρωσης των εργασιακών σχέσεων. Το 35% τάσσεται υπέρ της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ενώ το 24% δηλώνει ναι στην επιβολή του φόρου στην ενέργεια.
Το 25% θέλει να καταργηθεί ο 14ος μισθός στο δημόσιο ενώ το 14% θέλει να γίνει το ίδιο και στον ιδιωτικό τομέα.
Το 25% των συνελλήνων είναι υπέρ της αύξησης του ΦΠΑ ενώ το 13% θέλει να μειωθούν οι συντάξεις.
Και, τέλος, 26% του λαού πιστεύει ότι με τη λήψη αυτών των μέτρων η χώρα θα ανακάμψει και θα βγει από τη μιζέρια.
Αυτή είναι η ανάγνωση των σφυγμομετρήσεων που κάνω εγώ, αλλά από την ανάποδη. Αντί δηλαδή να δω ότι το 75% του λαού είναι κατά της κατάργησης του 14ου μισθού βλέπω το 25% που είναι υπέρ!
Αν η κυβέρνηση κάνει την ανάγνωση αυτών των δημοσκοπικών ευρημάτων με τον τρόπο που το κάνω εγώ νομίζω ότι το πρόβλημα του χρέους της χώρας λύνεται αυτόματα.
Δεν είμαι καθόλου καλός στα οικονομικά και πιθανώς, κάνοντας λάθος υπολογισμούς, να μη σώνεται η πατρίδα με αυτούς που είναι διατεθειμένοι να τη βγάλουν από τα δύσκολα, προσφέροντας μισθούς συντάξεις δώρα κλπ...
Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει τότε να καταφύγουν στη λύση των DVD.
Πως;
Να υποχρεώσουν τις εφημερίδες να διανέμουν στις Κυριακάτικες εκδόσεις τους ροζ ντι-βι ντί με πρωταγωνίστριες τις διάφορες πουτανίτσες των πρωινωμεσημεριανάδικων εκπομπών της TV, με αντίτιμο δυό τρία ευρώ πάνω από την τιμή που ισχύει σήμερα και αυτό το επιπλέον να πηγαίνει κατευθείαν στα ταμεία του κράτους.
Και θα σωθεί έτσι η οικονομία μας;
Ναι!
Σε αυτή τη χώρα έχουμε αρκετές ¨επώνυμες¨ τσούλες που θα προσφερθούν για το γύρισμα τέτοιων ταινιών και ακόμα περισσότερους ¨ανώνυμους¨ ηλίθιους που θα αγοράσουν αυτές τις ταινίες!


Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Η γριπη που δεν ήρθε


Τα τελευταία πέντε με έξι χρόνια η γρίπη με επισκεπτόταν και κάθονταν, για να με ταλαιπωρεί με τα δυσάρεστα συμπτώματά της, γύρω στις δέκα μέρες. Το είχα συνηθίσει και περίμενα τον ερχομό της σαν κάτι το εντελώς φυσιολογικό.
Φέτος, όχι μόνο δεν ήρθε στο προγραμματισμένο της ραντεβού, αλλά δεν καταδέχτηκε νάρθει προς συνάντησή μου ούτε κι ένας απλός πονοκέφαλος, ούτε καν ένα κάποιο συνάχι.
Περιττό βέβαια να πω πώς ούτε τα περασμένα χρόνια έκανα εμβόλιο, αλλά ούτε και τούτη τη χρονιά, με την προαναγγελθείσα επέλαση της πανδημίας.
Για να πω την αλήθεια, στο πάρα πέντε ήμουν να μπω στην ουρά για να υποστώ το τρύπημα της βελόνας. Αιτία που δεν το αποφάσισα ήταν η Μαριλίζα –καλή της ώρα- που μπροστά στις κάμερες και με ύφος αγέρωχο, περήφανο και χαμογελαστό, έτεινε το μπράτσο της για τρύπημα για να με πείσει πως πρέπει να εμβολιαστώ για να μην πεθάνω.
Με το που την είδα είπα: καλύτερα ο θάνατος από αμέλεια παρά από βλακεία!
Το όλο σκηνικό ήταν τόσο γελοία στημένο που, εκτός της αισθητικής, πρόσβαλε και τη νοημοσύνη μας.
Από την όλη ιστορία αυτό που έμεινε σε μένα, και φαντάζομαι και σε κάποια εκατομμύρια συνελλήνων, είναι ο κλονισμός της εμπιστοσύνης μας προς την ιατρική επιστήμη.
Στο εξής, με σκεπτικισμό θα ακούμε τις συμβουλές και τις παραινέσεις των γιατρών, αναλογιζόμενοι αν αυτά που μας λένε είναι γνωματεύσεις που στηρίζονται στις ιατρικές τους γνώσεις ή στις επιθυμίες-εντολές των φαρμακοβιομηχανιών.
Τι τα θες τι τα γυρεύεις όμως, αυτός είναι ο καπιταλισμός κι αυτοί είμαστε κι εμείς που τον στηρίζουμε.
Και τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε; Να φέρουμε το σοσιαλισμό;
Να τον φέρουμε, αλλά σε τι μορφή και με ποια συσκευασία;
Γεμίσαμε από λογής σοσιαλιστές, σε σημείο που και το κόμμα που μας κυβερνάει να θεωρείται κι αυτό σοσιαλιστικό-το λέει άλλωστε και στον τίτλο του.
Θα ήταν μια λύση να φέρναμε το κομμουνιστικό κόμμα, σαν γνήσιο εκφραστή των σοσιαλιστικών απόψεων, αλλά κι αυτό γιαλατζί θα είναι αφού η ιδεολογία του κονταροχτυπιέται με κείνο το σταυρό που κρέμεται στο λαιμό της Λιάνας.
Και τι να κάνουμε;
Δεν ξέρω.
Άλλωστε, εγώ για τη γρίπη (που δεν ήρθε) ήθελα να σας πω!