Τίποτα πιο ηρωικό, τίποτα πιο ωραίο από το να πεθαίνει κανείς για τις ιδέες του.
Για τις ιδέες όμως, όχι για τα ιδεολογήματα που φανατίζουν και μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ζώο.
Εικοσάχρονα παιδιά που θα μπορούσαν να διαθέσουν τις δυνάμεις τους παλεύοντας για μια καλύτερη ζωή, μαχαιρώνονται για τα σώβρακα και τις φανέλες των ποδοσφαιρικών ομάδων, που έχουν επικεφαλής τους ανθρώπους τύπου Ψωμιάδη, Μπέου και άλλων παρόμοιων τύπων.
Και τι μπορείς να περιμένεις, άλλωστε, από μια κοινωνία και ένα λαό που συντηρεί δώδεκα(!) αθλητικές εφημερίδες, με την πρώτη σε κυκλοφορία να αγοράζεται από 30000 κόσμο, ενώ οι πολιτικές (με εξαίρεση τα ΝΕΑ ) με το ζόρι φτάνουν τις 10-20000 πωλήσεις.
Ας μη μιλήσουμε για τις εφημερίδες της αριστεράς, που ο μεν Ριζοσπάστης φτάνει τα 5000 φύλλα με το ζόρι ενώ η Αυγή δεν πιάνει ούτε τα 2000 φύλλα.
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, φτάσαμε να έχουμε για πρωθυπουργούς το γιό του Παπανδρέου και τον ανιψιό του Καραμανλή, για αντιπρόεδρο τον εγγονό του Πάγκαλου και για γενικούς κουμανταδόρους την τρόικα των αρπακτικών της Ευρώπης και του διεθνούς κεφαλαίου.
Γενικά, τέτοιος λαός που είμαστε τέτοιοι κυβερνήτες μας αξίζουν, γιατί είμαστε ίδιοι με αυτούς που ψηφίζουμε.
Αν δεν ήμασταν ίδιοι θα τους είχαμε αλλάξει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου