ΔΕΙΛΟΙ Ή ΗΡΩΕΣ;

Από παιδί αναρωτιόμουν αν εκείνοι που βάζουν τέρμα στη ζωή τους είναι ήρωες ή δειλοί.

Γέρασα και το ερώτημα παραμένει ερώτημα κι όπως δείχνουν τα πράματα, μαζί με όσα άλλα ερωτήματα, θα φύγω ΚΑΙ με αυτό.

Αφορμή αυτής μου της ανάρτησης είναι η αυτοκτονία του προέδρου του συνδικάτου μεταφορών Βασίλη Δημητρόπουλου  που με καραμπίνα τίναξε τα μυαλά του στον αέρα προχθές στο σπίτι του.

Η είδηση για, άγνωστους λόγους, δεν αναπαράχθηκε από τα μέσα ενημέρωσης-εκτός και δεν έπεσε στην δική μου αντίληψη.

Γνώριζα τον αυτόχειρα και σε κάποια στιγμές συμπορευτήκαμε σε κοινούς αγώνες, εκείνος από τις γραμμές του ΠΑΣΟΚ κι εγώ της αριστεράς.

Δυναμικός ο Βασίλης και καθαρός στις θέσεις και τις απόψεις του βάδιζε μπροστά και αντιμετώπιζε θαρραλέα τις όποιες προκλήσεις. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως ένας τέτοιος άνθρωπος θα έβαζε τέρμα στη ζωή του. Ποιος ξέρει τι προβλήματα και τι σκέψεις κουβαλούσε μέσα του, που ήταν αδύνατο να δει ή να καταλάβει  κάποιος από όλους όσους τον συναναστρέφονταν.

Αχ βρε Βασίλη…

Δειλός δε ήσουν αλλά αν μπορούσες να με ακούσεις θα σου έλεγα πως τα παλικάρια δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα. Στέκονται όρθια και ανοίγουν δρόμους με τη στάση τους στη νέα γενιά.

Η αυτοκτονία ποτέ δεν ήταν λύση.

Καλό σου ταξίδι.