Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΧΑΝΟΝΤΑΙ

Πριν από κάνα μήνα αποχαιρέτησα και το Νικήτα, τον τελευταίο φίλο.

Έφυγε ξαφνικά κι αυτό ήταν καλό για κείνον, επειδή δεν έζησε τον εξευτελισμό  που επιφέρει ένας θάνατος μετά από μακρόχρονη ασθένεια, αλλά πολύ δυσάρεστο για τους συγγενείς και φίλους που τον έχασαν απροειδοποίητα.

Με το Νικήτα τις μόνες βαριές κουβέντες που ανταλλάξαμε ήταν όταν εγώ αποχώρησα από του ΚΚΕ για να ενταχτώ στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ το 1991 και κείνος παρέμεινε πιστός στα δικά του οράματα και τις ουτοπίες. Δεν κράτησε για πολύ αυτή η διένεξη αφού με το Νικήτα μας ένωναν πολλά περισσότερα από όσα θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο σε μια φιλία πάνω από σαράντα χρόνια.

Με το χαμό του Νικήτα κατάλαβα πόσο αληθινό ήταν εκείνο  που είχε πει ο Νίκος Δήμου πριν χρόνια. Στη ζωή, είχε γράψει κάπου ο Δήμου, αν καταφέρεις να  κάνεις ένα με δυο φίλους θα πρέπει να θεωρείς τον εαυτό σου πολύ τυχερό. Εγώ κατάφερα να κάνω τρεις φίλους οπότε ήμουν από τους τυχερούς…

Το θέμα είναι ότι και οι τρεις έφυγαν και οι μόνοι φίλοι που μου απόμειναν είναι οι ¨φίλοι¨ του διαδικτύου…

Κάπως έτσι, και αποχαιρετώντας τους φίλους, αρχίζω να ανησυχώ και για τη δική μου πορεία αφού αν μετρήσω τους πεθαμένους που γνωρίζω θα βγουν περισσότεροι από τους ζωντανούς!

Τους παρακάτω στίχους τους αφιερώνω στο φίλο μου το Νικήτα.

 

 
*** Κοίτα να δεις πως φύγανε και χάθηκαν οι φίλοι
φεγγάρι μεσ΄ το χάραμα ήλιος χλωμός στο δείλι
Μελαγχολώ και θλίβομαι στον κόσμο που μικραίνει
στο νου μου λίγοι οι ζωντανοί πολλοί οι πεθαμένοι
Δεν καρτερώ το θάνατο-θαρρώ πως δε θα σβήσω-
μα σ΄ ένα κόσμο άγνωστο  τι ωφελεί να ζήσω;
Απόμακρος κι απόμαχος περνώ κι αργοδιαβαίνω
ξυπνώ και ανασταίνομαι κοιμάμαι και πεθαίνω
Δεν κλαίω δεν πικραίνομαι το μπούσουλα δε χάνω
ξέρω, αφού γεννήθηκα μια μέρα θα πεθάνω
Για ένα κλαίω μοναχά  κι ένα μαράζι βάνω
που  πέθαναν  τα όνειρα προτού εγώ πεθάνω.

Καλή χρονιά σε όλους μας.

 

7 σχόλια:

Mia Petra είπε...

Και να σου πω την αλήθεια, παρατήρησα ότι απουσίαζες αρκετό καιρό, αλλά δεν ήξερα τι συνέβη. Τώρα πραγματικά, είναι πολύ δύσκολα τα λόγια (έως που δεν έχω τι να πω..) και δεν μου πάει να λέω τα τυπικά. Ναι, έφυγαν οι φίλοι, υπάρχουν όμως κάποιοι δικοί σου -συγγενείς ή γνωστοί, που μπορείτε να πείτε δυο κουβέντες βρε αδερφέ- για να κάνετε παρέα, να πιείτε ένα κρασάκι, να πάτε ένα σινεμά ή θέατρο. Και πάλι υπάρχει και το διάβασμα. Τα βιβλία πάντα σώζουν. Εντέλει βέβαια, ο,τι κι αν σου πει ο καθένας μας, και πάλι, μόνο εσύ θα βιώσεις τον πόνο σου, και μόνο εσύ θα βρεις κάποιες διεξόδους αργά ή γρήγορα. Καλή χρονιά με υγεία, και δεν το λέω καθόλου τυπικά, αλλά ουσιαστικά.

Λωτοφάγος είπε...

Συμφωνώντας με την προλαλήσασα, μπορείς πάντα να βρεις νέους φίλους. Μην κλειστείς στον εαυτό σου. Και, χμ, υπάρχουμε κι εμείς που σε νοιαζόμαστε, έστω κι αν ποτέ δεν σε έχουμε δει δια ζώσης.
Καλή χρονιά, φίλε, σε σένα και στους αγαπημένους σου.

KOYKLITIS είπε...

Mia Petra

Πάντα υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να βρεθείς και να ανταλλάξεις μια κουβέντα.
Εκεί που εγώ στέκομαι είναι οι φίλοι, που όταν χαθούν δεν αναπληρώνονται ούτε με συγγενείς ούτε με γνωστούς.
Η ζωή βέβαια δεν σταματάει με τις απώλειες αγαπημένων προσώπων και οι διέξοδοι βρίσκονται όταν θέλεις να τις βρεις.
Το διάβασμα,εκτός από απόλαυση σε κάθε χρόνο και στιγμή,είναι και μια διέξοδος για δύσκολες καταστάσεις.Τον άνθρωπο που δεν ανακάλυψε τη μαγεία του βιβλίου, ειλικρινά, τον λυπάμαι.
Ευχαριστώ για τις ευχές σου και εύχομαι από καρδιάς ο,τι το καλύτερο για τη νέα χρονιά σε σένα και σε όσους αγαπάς και σ'αγαπούν.

KOYKLITIS είπε...

Λωτοφάγος

Εσύ Λωτοφάγε είσαι από τους φίλους του διαδικτύου που δεν τους βάζω σε εισαγωγικά.
Θα χαρώ κάποια στιγμή να βρεθούμε να τα πούμε καιαπό κοντά.
Εύχομαι καλή χρονια με υγεία και διάθεση πάντα στο κόκκινο!

Mia Petra είπε...

Ξανάρθα για να σου πω κι εγώ όπως ο Λωτοφάγος, ότι μπορείς να μας μιλάς, τι νομίζεις; Το blogging είναι -και- ψυχοθεραπεία, ακόμα κι αν γράφεις για οτιδήποτε εσύ θελήσεις θεματικά. Επίσης, δεν θέλω να σε παρηγορήσω (είπαμε, δεν γίνονται αυτά) αλλά, υπάρχουν φιλίες που χάνονται χωρίς την φυσική απώλεια των προσώπων, άσε που υπάρχουν φιλίες που λήγουν με μια μεγάλη προδοσία... Και ξέρεις πως είναι να σε έχει προδώσει κάποιος φίλος(;) και να πρέπει μετά να ζεις με αυτό και εκείνος να σε έχει απορρίψει; Αν μη τι άλλο, να δοξάζεις το Θεό που έζησες αληθινές φιλίες. Επίσης (μαζευτείτε, θα πω τετριμμένο) εκείνοι θα ήθελαν να "πας μπροστά" και να μην σε πάρει από κάτω, αυτό είναι σίγουρο.

KOYKLITIS είπε...

Mia Petra

Λέγοντας και γράφοντας το"... υπάρχουν φιλίες που χάνονται χωρίς την φυσική απώλεια των προσώπων..." Χτύπησες φλέβα και στην επόμενη ή σε μια από τις επόμενες αναρτήσεις μου θα αναφερθώ σε μια τέτοια φιλια.
Ναι, το blogging έχει και ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες αρκεί μη γίνει καθημερινή συνήθεια γιατί τότε μάλλον δημιουργεί...ψυχικές διαταραχές!
Πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι η ζωή είναι έξω από το πληκτρολόγιο.
Με λίγα λόγια,μέτρον άριστον,που έλεγαν και οι σοφοι μας πρόγονοι.
Το λέω αυτό με αφορμή κάποιους "φίλους" στο facebook που με τις καθημερινές τους αναρτήσεις αναρωτιέσαι αν πηγαίνουν στην τουαλέτα ή φοράνε παμπερς για να μη χάνουν χρόνο!

Unknown είπε...

ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ..... ΑΝΑΣΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!