Στους χαλεπους καιρούς

Όταν η χούντα κατέλαβε την εξουσία, εγώ είχα πέντε μήνες απολυμένος από το στρατό ύστερα από 26 μήνες θητείας, εκ των οποίων τους 22 στον Έβρο.
Βρισκόμουν στα Γιάννενα κάνοντας διάφορες δουλειές του ποδαριού ενώ παράλληλα έψαχνα για μια σταθερή δουλειά ώστε να μη φύγω για την Αθήνα, όπου ζούσα από τα δεκατρία μου χρόνια μέχρι που πήγα φαντάρος.
Βγαίνοντας το πρωί της 21ης του Απρίλη από το σπίτι για να πάω στη δουλειά, αντίκρισα το αποκρουστικό θέαμα των τανκ που διέσχιζαν τους δρόμους και τους φαντάρους να περιπολούν πάνοπλοι. Η σκέψη μου εκείνη τη στιγμή ήταν παγωμένη και στο μυαλό μου στριφογύριζε η απορία, για το πως ο κόσμος γύρω κυκλοφορούσε αδιάφορα σαν να μη συνέβαινε τίποτα!
(Την ίδια απορία με μένα, φαντάζομαι πως θα την είχαν πολλοί και γιαυτό η χούντα μας σβερκώθηκε για εφτά χρόνια, αφού όλοι περίμεναν από τους ¨άλλους¨ να κάνουν κάτι)!
Με το πέρασμα της μέρας και εν μέσω κλαρίνων και ταμπούρλων, άκουγα από το ραδιόφωνο για τις συλλήψεις των ηγετών της αριστεράς και των οπαδών της. Έμαθα και για τις συλλήψεις των συγχωριανών μου που ήταν γνωστοί για τα φρονήματά τους και πικράθηκα. Αμυδρά πέρασε από το νου μου πως αν βρισκόμουν στο χωριό, ίσως να είχαν συλλάβει και μένα. Στη συνέχεια έβγαλα από τη σκέψη μου κάθε τέτοια ιδέα, λέγοντας, <<σιγά μην ασχοληθούν με μένα, που η όλη μου συμμετοχή στην αριστερά ήταν η οργάνωσή μου στους Λαμπράκηδες και το διάβασμα της ΑΥΓΗΣ>>.
Θαρρούσα πως όλοι οι άλλοι που είχαν συλληφθεί θα είχαν σκοτώσει, τουλάχιστον, καμιά δεκαριά φασίστες ο καθένας στα χρόνια της δράσης τους!
Λόγω του νεαρού της ηλικίας μου αγνοούσα ότι για τα γελοία αυτά υποκείμενα, κάθε φωνή που ακουγόταν και ξεχώριζε απ΄ το κοπάδι, ήταν φωνή επικίνδυνη και ανατρεπτική για το σύστημα.
Μπήκε ο Μάης και όλα φαινόταν ήσυχα όσο αφορά τις συλλήψεις αλλά φυλάγοντας τα ρούχα μου, για ναχω τα μισά, αποφάσισα να φύγω για την Αθήνα μέχρι να ¨δω τι θα γίνει¨.
Άφησα τη δουλειά μου και πήγα στο χωριό να αποχαιρετίσω τη μάνα, τους γνωστούς και τους φίλους, με τους οποίους το βράδυ τα ήπιαμε στο καφενείο του χωριού.
Γύρω στις 11 το διαλύσαμε και πήγα για ύπνο.
Δεν είχε χαράξει ακόμα και ξύπνησα από ένα δυνατό θόρυβο. Ανοίγω τα μάτια και μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει, βλέπω σκυμμένο πάνω από το κρεβάτι μου έναν φαντάρο να με σημαδεύει με ένα τουφέκι και να ουρλιάζει!
Εκείνη τη στιγμή, μετά το πρώτο ξάφνιασμα και την τρομάρα, στο μυαλό μου ήρθε το γεγονός ότι δεν μπορούσα να σηκωθώ και να ντυθώ μπροστά τους και είπα στον επικεφαλής να βγουν από το δωμάτιο για να ντυθώ και στη συνέχεια να τους ακολουθήσω. Εκείνος μου είπε αγριεμένος να σηκωθώ και να ντυθώ γιατί: <<άντρες είμαστε κι εμείς ρε μαλακισμένο, εκτός κι αν εσύ δεν είσαι άντρας>>!
Ο λόγος που ντρεπόμουν να σηκωθώ και να ντυθώ μπροστά τους, δεν ήταν βέβαια το ότι δεν ήμουν άντρας, αλλά τα δύο μπαλώματα που είχα στο σώβρακο και που ήταν (και τα δύο!) διαφορετικού χρώματος από το ίδιο το εσώρουχο! Φορούσα στην ουσία τρίχρωμο σώβρακο! Και ναι μεν σήμερα κάποιος που φορά τρίχρωμο σώβρακο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ακολουθεί τη μόδα, τότε όμως χωρίς αμφιβολία σήμαινε απέραντη φτώχεια!
Βλέποντας ότι τα ανθρωπόμορφα κτήνη επέμεναν, σηκώθηκα, ντύθηκα και τους ακολούθησα. Αφού μου πέρασαν χειροπέδες, με έβαλαν στη μέση περί τούς δέκα, στρατιώτες, ΤΕΑτζήδες και χωροφύλακες και με οδήγησαν στην πλατεία του χωριού όπου μαζί με κάμποσους συγχωριανούς ακόμα, με επιβίβασαν σε ένα στρατιωτικό φορτηγό που ξεκίνησε προς άγνωστη κατεύθυνση.
Κοιτάζοντας τους συγκρατούμενούς μου, που όλοι τους είχαν τα διπλάσια, και βαλε, από μένα χρόνια, πρόσεξα πως ο μόνος που είχε χειροπέδες, ήμουν εγώ.
<<Μωρέ μπράβο-μονολόγησα-τόσο σπουδαίος και επικίνδυνος κομμουνιστής ήμουν και δεν το ήξερα>>!..
Τώρα που η απόσταση από τα γεγονότα είναι τόσο μεγάλη και σκεπτόμενος τα όσα ακολούθησαν την υπόλοιπη ζωή μου, με βεβαιότητα μπορώ να πω πως η πορεία μου θα ήταν εντελώς διαφορετική αν δεν με είχαν συλλάβει τότε. Και πρώτα απ' όλα δεν θα έφευγα για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα.
Μπορεί και να μην γινόμουν κομματικό μέλος του ΚΚΕ, ίσως να μην ήμουν ούτε καν οπαδός…
Δεν τους το συγχώρησα όμως ποτέ το ότι με συνέλαβαν για κάτι που δεν ένιωθα ότι ήμουν. Δεν τους συγχώρησα τις δώδεκα μέρες κράτησής μου στις φυλακές της Κέρκυρας .
Δεν τους συγχώρησα την ¨δήλωση μετανοίας¨ που με ανάγκασαν να υπογράψω για να με αφήσουν ελεύθερο. Ορκίστηκα να γίνω αυτός που έλεγαν πως ήμουν, όταν: δεν μου έδιναν το ¨πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων¨ προκειμένου να εργαστώ, όταν μπουκάριζαν στο σπίτι μου απροειδοποίητα μέρα νύχτα για ''έλεγχο'', όταν κάθε τρεις και λίγο με καλούσαν στο τμήμα ''δι υπόθεσίν μου''...
Ναι, σίγουρα άλλους δρόμους θα είχα ακολουθήσει. Μπορεί να ήμουν καλύτερα, μπορεί και χειρότερα. Ποιος ξέρει...
Σήμερα, που η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε σαν πύργος από χαρτόνι, και που χωρίς να ανοίξει μύτη η απέραντη σοσιαλιστική αυτοκρατορία πέρασε στον καπιταλισμό, σήμερα που οι ιδέες έχασαν το νόημά τους και που ο καθένας δηλώνει και είναι ό,τι θέλει, όλα αυτά μου φαντάζουν τουλάχιστον γελοία! Τα χρόνια όμως εκείνα που ο φανατισμός ήταν ιδεολογία και ο ετσιθελισμός της εξουσίας για τους πολλούς φάνταζε κάτι αυτονόητο, χρειαζόταν κότσια όχι να είσαι, αλλά απλά και μόνο να δηλώνεις τη συμπάθειά σου στην αριστερά. Αυτό που ακριβώς ήμουν εγώ δηλαδή. Μου άρεσε ο ανατρεπτικός λόγος, αλλά ποτέ δεν θα ήθελα να ζήσω σε χώρα του `υπαρκτού`. Επειδή είχα μεγαλώσει σε ¨παιδόπολη¨ * αντιπαθούσα τις `κολεκτίβες`, που στο μυαλό μου φάνταζαν κάτι σαν τη ζωή του ιδρύματος. Βέβαια, συντηρητική ιδεολογία δεν θα ακολουθούσα ποτέ, αλλά και η ιδεολογία του `κοπαδιού` δεν μου ταίριαζε. Αφού όμως μου είπαν ότι είμαι κομμουνιστής και με συνέλαβαν σαν τέτοιο, είπα στη συνέχεια να μην τους χαλάσω το χατίρι!
Σήμερα δεν ανήκω οργανωτικά στο ΚΚΕ, ανήκω όμως και παραμένω στην αριστερά.
Ποια αριστερά;
Στην αριστερά που θα δημιουργηθεί λίγο δεξιότερα από το ΚΚΕ και ένα κλικ αριστερότερα του ΣΥΝ.
Στην ενωμένη και μεγάλη αριστερά, δηλαδή, και όχι στα γραφικά μορφώματα.
* οι παιδοπόλεις ήταν τα ιδρύματα της ¨Βασιλικής Πρόνοιας¨ που στέγαζαν τα ορφανά του εμφυλίου.
Ο πατέρας μου (τον οποίο δεν γνώρισα) ήταν από τη μεριά των ηττημένων και κάπου σε κάποια μάχη σκοτώθηκε χωρίς ποτέ να μάθουμε πως και που και χωρίς να βρεθεί ποτέ το πτώμα του…