Ακούραστος ο Μίκης, αλλά και αδιόρθωτος στα 87 του χρόνια, βάλθηκε να αλλάξει τη χώρα πότε με τη ΣΠΙΘΑ του και τώρα με την Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση (ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α).
Από μια μεριά καλό είναι που ενώ άλλοι σε αυτή την ηλικία κάθονται στη γωνιά απολαμβάνοντας το τίλιο τους , αυτός επιμένει να έχει λόγο και μάλιστα πρωταγωνιστικό.
Για πολλούς ο Μίκης είναι πολλά πράγματα μαζί. Είναι ο αντιστασιακός της αριστεράς , ο ιδρυτής της νεολαίας Λαμπράκη ο αντιχουντικός αγωνιστής και πολλά άλλα, κύρια όμως είναι ο μουσικοσυνθέτης που μας απογειώνει!
Αν περιοριζόταν σε αυτό το ρόλο και από κάποιο σημείο κι ύστερα δεν ήθελε να ασχολείται με κάτι που δεν του πάει θα ήταν από τα πιο αγαπητά πρόσωπα της Χώρας.
Όταν όμως από αγωνιστής της αριστεράς γίνεται υπουργός άνευ αντικειμένου (για το μισθό προφανώς) του Μητσοτάκη και στη συνέχεια συναγωνίζεται σε εθνικιστικές κορώνες και τον Καρατζαφέρη, τότε γίνεται γραφικός και ακυρώνει την όλη του πορεία-αγωνιστική και καλλιτεχνική.
Τόσα κόμματα υπάρχουν γύρω του, κανένα δεν του κάνει;
Κάποιος θάπρεπε να του πει πως αυτή τη στιγμή αυτό που χρειάζεται είναι η συσπείρωση όλων των κομμάτων και όχι η δημιουργία νέων για να μπερδεύουν και να πολυδιασπάνε τον ήδη πολυδιασπασμένο κόσμο της αριστεράς.
Εκτός βέβαια κι αν αυτός είναι ο στόχος, για να μη γίνει η Ελλάδα Κούβα-που λέει κι ο Καρατζαφέρης…
Αχ βρε Μίκη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου