ΠΕΝΗΝΤΑ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ

Στο ίδιο έργο θεατές.
Αυτός ο πόλεμος ανακοινώσεων μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ γύρω από το θέμα της τρομοκρατίας μου θυμίζει ανάλογες καταστάσεις στη 10ετία του '80.
Τότε στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε το ΠΑΣΟΚ και στη θέση του Τσίπρα ο Αντρεας.
Η διάφορα με το σήμερα είναι στο ότι τότε είχε κατηγορηθεί ο Αντρέας σαν αρχηγός της 17Ν ενώ τώρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στέκεται υποστηρικτικά στην τρομοκρατία.
Με ακόμα πιο απλά λόγια, μας δουλεύουν ασύστολα.
Η ανεργία καλπάζει, οι μισθοί θυμίζουν χαμηλές θερμοκρασίες και οι συντάξεις βρίσκονται σε επικίνδυνο κατήφορο.
Αντί να γίνεται συζήτηση και να αναζητούνται λύσεις γύρω από αυτά που μας καίνε, με κάποιο μαγικό τρόπο καταφέρνουν να φανατίζουν το λαό με θέματα που τον αφορούν από ελάχιστα έως καθόλου. Σαν φυσική εξέλιξη όλων αυτών θα έρθουν και τα ποσοστά της χρυσής αυγής που θα εκτιναχθούν σε τέτοιο ύψος που να τη φέρνουν ακόμα και δεύτερο κόμμα. Όχι γιατί ο κόσμος ξαφνικά έχει ασπαστεί το φασισμό και τις ιδέες του αλλά για να τιμωρήσει όλους αυτούς που με τους σκυλοκαβγάδες τους δείχνουν να αδιαφορούν για τα καθημερινά και πραγματικά του προβλήματα.
Τη μεγάλη ευθύνη για όλα τούτα τη φέρνει, για μια ακόμα φορά ,η αριστερά στο σύνολό της, που ποτέ δεν κατάφερε να ξεπεράσει τους μεγαλοϊδεατισμούς της και είναι διασπασμένη σε τόσα κομμάτια που να θυμίζει το τίτλο του βιβλίου-τσόντα με τίτλο "πενήντα αποχρώσεις του γκρι".
Στη δική μας περίπτωση ο τίτλος αλλάζει μόνο στο χρώμα και γίνεται ΠΕΝΗΝΤΑ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ.
Στα υπόλοιπα είναι ακριβώς το ίδιο: διαφορετικές στάσεις (ιδέες) με κοινό στόχο.