ΠΟΣΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ;

Σε πείσμα της πολιτικής λιτότητας και σε επιβεβαίωση του άλλου που έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν κατάφερα φέτος  για δέκα μέρες να κάνω διακοπές σε ένα αγαπημένο τόπο σε παραλιακό χωριό λίγο έξω από το Ναύπλιο.

Τη δεύτερη μέρα κι ενώ απολάμβανα ένα φραπέ παγωμένο, κυριολεκτικά όμως αφού αντί για νερό το ποτήρι ήταν γεμάτο παγάκια(!), βλέπω στο διπλανό τραπέζι να με κοιτάζει κάποιος συνομήλικος περίεργα.

Με μιας ταυτόχρονα και οι δυό φωνάξαμε ο ένας το όνομα του άλλου: -Κουκλίτη! -Τάκη!

Ήταν ο φίλος που η τελευταία φορά που είχαμε πιει καφέ παρέα θα ήταν κοντά  πριν δέκα χρόνια στη βεράντα του εξοχικού του σπιτιού στην Ερέτρια.

Θυμάμαι τότε που μου έλεγε ότι καλύτερα είσαι εσύ που δεν έχεις εξοχικό και πας όπου θέλεις κάθε φορά, παρά εγώ που θέλω δεν θέλω έρχομαι εδώ επειδή πρέπει να ανοίγω και το σπίτι για να μη γεμίσει αράχνες.

Θυμήθηκα αυτή του την κουβέντα και τον ρώτησα αν ζήλεψε όλους εμάς που δεν έχουμε εξοχικό και γνωρίζουμε κι άλλους τόπους κι έτσι αποφάσισε κι αυτός να μας ακολουθήσει κλείνοντας το εξοχικό και να πάρει τους δρόμους.

Γέλασε και μου είπε ότι κοντά έπεσα.

Φίλε μου, συνέχισε, μέχρι το 1998 που έχτισα το εξοχικό στην Ερέτρια δεν ήξερα πόσους συγγενείς γνωστούς και φίλους είχα. Κάθε καλοκαίρι το σπίτι ήταν γεμάτο από κόσμο. Έφευγε η μια παρέα και έρχονταν η άλλη. Η γυναίκα μου στην κουζίνα κι εγώ στην ψησταριά να ψήνω στη σχάρα παϊδάκια

, μπριζόλες, μπιφτέκια και ό,τι άλλο βάζει ο νους σου.

Πέρυσι αποφάσισα να σκίσω τη γάτα και αντί για την Ερέτρια βρέθηκα στην Πρέβεζα.

Ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα τι σημαίνουν διακοπές και φέτος είναι η δεύτερη. Στο εξοχικό καλοκαίρι πια ποτέ, μόνο το χειμώνα!

Ευτυχώς, του είπα, που εγώ δεν έμεινα ποτέ στο σπίτι κι ούτε δοκίμασα τις ψηστικές σου ικανότητες γιατί τώρα θα ένιωθα ένοχος.

Ξαναγέλασε και μου είπε ότι αν ήμουν από αυτούς με το που θα με έβλεπε θα γύρναγε την πλάτη και θα έστριβε στη γωνία. Άλλωστε, συνέχισε, οι τύποι που τον θυμόταν κάθε καλοκαίρι αποκλείεται να πηγαίνουν κάπου για διακοπές και να βάλουν το χέρι στην τσέπη, οπότε περίπτωση να τρακάρει με κάποιον τέτοιον μάλλον δεν υπάρχει.

Και που μένεις; με ρώτησε.

Εδώ στου … του είπα, σε δωμάτιο που έχει και κουζίνα.

Μα κι εγώ εκεί μένω, και ακριβώς το έκανα επειδή έχει και κουζίνα γιατί στην ηλικία μας, πέρα από το οικονομικό, δεν μπορείς να τρως σε καθημερινή βάση ότι σου σερβίρουν έξω.

Έχω και τάβλι μου λέει όποτε θα έρχεσαι τα απογεύματα να παίζουμε και να πίνουμε κάνα ουζάκι.

Θα έρχομαι, του απάντησα, αλλά με την προϋπόθεση ότι το ούζο θα συνοδεύεται με μεζέ που θα ψήνεις στη σχάρα!

-Τη σχάρα την άφησα στην Ερέτρια φίλε και το ούζο πίνεται άνετα με ελιά και τυράκι!

Γελάσαμε.

Αν ήταν παραμύθι θα το έκλεινα με το ¨κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα¨.

Δεν είναι όμως και εύχομαι σε όλους καλό φθινόπωρο.