Ο ΤΡΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Δεν ξέρω αν υπάρχει προηγούμενο στα παγκόσμια χρονικά που να λέει ότι πρώην πρωθυπουργός πέντε χρόνια, μετά την ήττα του στις εκλογές, δεν άνοιξε το στόμα του να πει δημόσια ούτε μια λέξη.

Κόσμος πάει, κόσμος έρχεται, σεισμοί λιμοί καταποντισμοί, γάμοι χαρές πανηγύρια, φόνοι κηδείες μνημόσυνα, και γενικά να συμβαίνουν και να γίνονται τόσα γύρω μας κι αυτός να τα αντιμετωπίζει ψύχραιμος αγέλαστος και βουβός.
Αν δεν τον είχαμε ακούσει να μιλάει, θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα σοβαρό πολιτικό που θεωρεί κάθε συζήτηση για τα κοινά κατώτερη του επιπέδου του και βλέπει τους πάντες και τα πάντα γύρω σαν παράσιτα, που δεν αξίζει τον κόπο να χαραμίσει ούτε μια θερμίδα από τις φωνητικές του χορδές για να μιλήσει και ούτε πέντε λεπτά από το χρόνο του για να εκφράσει γραπτά τις απόψεις του.
Τον ξέρουμε όμως και μας έχει μείνει αξέχαστη η 5ετής άχαρη και άχρωμη παραμονή του στην πρωθυπουργία της χώρας, με τη σχετικά άνετη  ρητορική του δεινότητα, άσχετα αν μίλαγε χωρίς να λέει τίποτα.
Η στάση του θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο, που λέει για κάποιον ξένο που καθόταν στο καφενείο του χωριού με φίλο του, κάτοικου του χωριού, και του λέει:

<<Πολλή φασαρία εδώ μέσα και ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Ο μόνος σοβαρός είναι αυτός ο τύπος στη γωνία. Όση ώρα είμαστε εδώ δεν έχει ανοίξει το στόμα  του και πίνει τον καφέ του αμίλητος.>>

<<Α, λες για το Θύμιο. Είναι ο τρελός του χωριού>> του λέει ο άλλος.
Τον τρελό του χωριού λοιπόν θυμίζει ο, ελέω ονόματος, τέως πρωθυπουργός και οι λόγοι που το κάνει είναι άγνωστοι.
Αν βέβαια το δεις από κάποια άλλη σκοπιά κάνει καλά και δεν μιλάει, γιατί κι ο άλλος, ελέω ονόματος και αυτός, τέως πρωθυπουργός, ο ΓΑΠ,  που μιλάει σε κάθε ευκαιρία, σου έρχεται η επιθυμία, το λιγότερο, να τον γιαουρτώσεις.
ΥΓ: Τελικά, το χοντρό παιδί όλο χαρά γεμάτο, μίλησε προχτές στη συνάντηση που είχε με το Σαμαρά και είπε (πάνω-κάτω) ότι είναι αυτονόητο πως όλοι θα συμπαραταχτούν για να ολοκληρώσει η κυβέρνηση το έργο της.
Αν αρχίσει να μιλάει και να λέει τέτοιες μαλακίες βλέπω να νοσταλγούμε τον καιρό της αφωνίας του.